Roszpunqa uwięziona...,przez Tatylimka ocalona...

Skarbie, Kotusiu Mój, a więc...,

Zwracam Tobie wolność. Bez żalu..., bez niepotrzebnych wymówek. Wybaczam Tobie i sobie. Niemniej jednak chcialabym, abyś gdzieś tam z tyłu mnie był..., w przypadku kiedy nie będę miała możliwości, siły czy najnormalniej w świecie będzie boleć mnie głowa (Oczywiście nie będę tego nadużywać :))

Nigdy nie sądziłam, że to się kiedyś zdarzy, że przejdzie mi przez gardło, choć można byłoby przypuszczać, że o wiele gorsze słowa rzuciłam w Twoim kierunku. Tak wiele nas kiedyś łączyło... Ty odpowiadales mi o gwiazdach, które oglądałeś, w które chciałeś patrzeć bo przypominały o mnie. Gwiazdy, ktore byly wstanie, choć na chwilę oderwać Cię od rzeczywistości, mało przyjemnej.

A ja, no właśnie...,

juz wtedy na przejeździe wiedziałam, że będę Tobie wybaczać...

Nie siedem, nie siedemnaście, a nawet nie siedemdziesiąt siedem razy, a do końca... zwracając w sobie wszystko co było mi drogie. Śmiech, poczucie humoru, dystans do świata i ludzi, umiejętność poważnego patrzenia w przyszłość zamieniając to na śmieszne marzenia małej dziewczynki. Aż w końcu moje zle cechy zaczęły dominować nad dobrymi. Jak to kiedyś wspomniała Agata Christie- "Dbałość o męża podpisuje intelekt żony." No i ostatnia, moja najlepsza funfela, nadzieja-  Maciej ona umiera..., czuję to!!!! Nie wierzę w to...:(

09.01.2019

   Drogi M.

Jest mi bez Ciebie trudniej (...),ale lepiej...

  Piszę list,  

Skarbie do Ciebie adresowany. Od dłuższego czasu przemyślany, tyle że wciąż brakuje mi pewności, siły. Jedynie co pozostało, a może raczej kto pozostał... . Jedyną nadzieja, właśnie ta "idiotka" powstrzymuje mnie przed tym by go wysłać.

  Przecież ja nawet nie wiem od czego mam zacząć(...)

  Jest mi bez Ciebie trudniej(... nie czuję się szczęśliwa, a na pewno nie towarzyszy tej myśli ulga...), ale lepiej. Po prostu wiem, że Ty gdzieś tam głęboko we wlasnych prywatnych zakamarkach chowasz ogromne po co do mojej osoby. Myślisz, a  raczej wiesz, że masz wobec mnie dług, którego nie można przeliczyć, zdążyć czy też  wymienić..., i za to dziękuję. Za refleksje może inaczej, za okazanie empatii, człowieczeństwa, najbardziej za to, że pomimo tego zaduchu, w którym tkwiłes byleby nie zranić mnie do końca. 

...